Strange

It was a good weekend. Suriani's & Azean's wedding (congrats girl, strange enough that both of the hubby names are Khairil & Khirul Nizam). And my best friend wedding -Zaini.

Saya datang ke rumah Zaini seorang diri, memakai baju kurung polos coklat dan kasut tumit tinggi. Kebetulan waktu saya sampai pengantin baru sahaja diarak masuk ke rumah. Saya nampak Zaini and his partner, sweet and complement each other so well. Saya maklum dan saya rasa ramai orang maklum akan soalan yang akan ditanya kepada orang seperti saya apabila berjumpa dalam majlis perkahwinan. Tetapi soalan itu tak wujud pun selama saya hadiri majlis perkahwinan Zaini. Dari saya berpura-pura menyertai rombongan pengantin, makan, mendukung anak kawan, menyapa kawan-kawan sehinggalah saya ambil keputusan untuk pulang awal. Strange, very strange. Biasanya saya akan bersusah payah terpaksa mencipta hujah separuh masak untuk soalan itu.

So, akhir sekali saya dengan baju coklat dan kasut tumit tinggi pun balik sahaja ke rumah dengan perasaan penuh hairan. Cerita ini belum tamat. Ketika saya sampai ke kereta, saya terus mengeluarkan kunci kereta dan penuh ajaib sekali lagi, alarm kunci kereta saya tidak mahu berfungsi. Puas ditekan-tekan ditenyeh-tenyeh, tak mahu juga dia terbuka. Saya mula naik angin, waktu paneh menyongge inilah kereta saya mahu buat lawak. Kemarahan saya mula membuak, setelah pujuk rayu pun tak makan, saya pun beri kereta saya satu tendangan hikmat. Dan bermulalah episod kereta saya bernenong-nenong di tengah khalayak majlis kahwin. Saya malu bukan kepalang dan terus berusaha keras. Orang disekitar mula memerhati.

Ketika itulah ada seorang budak lelaki berambut kerinting datang kepada saya dan bertanya. "Ada apa kak?". "Ni ha, alarm rosak kot" jawab saya dan membelek-belek alarm yang rupa-rupanya bukan alarm kereta yang biasa saya pakai. Saya pun tak faham macam mana saya boleh terlupa yang hari itu saya memakai kereta yang lain, yang saya park few cars away dibelakang kereta itu, dan saya pun hairan macam manalah saya boleh tidak perasan yang kereta itu bukan kepunyaan saya, cuma model dan warnanya sama. "Bukan rosak tu, salah alarm tu kak" kata budak itu lagi.

Saya yang teramat malu akhirnya terpaksa mengaku dan pergi begitu sahaja tanpa meminta maaf kerana telah menyepak kereta dia. Ohh.. minta maaf lah ye. Saya terus rasa ajaib memikirkan bagaimana saya telah memalukan diri sedemikian rupa. Strange but true.